പ്രണയം ചുവക്കുമ്പോൾ ...

ഹായ്... എത്ര മധുരവും, കാവ്യാത്മകവുമായ പദം. .

 പ്രണയം

ഹൃദയാകൃതിയിൽ രൂപം കൊള്ളുകയും, ഹൃദയത്തോട് ചേർന്നുനിൽക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ആ ഒരു വാക്കില്ലങ്കിൽ ലോകം തന്നെ നിലനിൽക്കുമായിരുന്നോ എന്നുതന്നെസംശയം...! കാരണം പരസ്പരാശ്രിതത്വത്തിൻ കീഴിൽ ഒന്നിനോട് ചേർന്ന് നിൽക്കുകയും, വളർന്നു പന്തലിച്ച് തളിരിടുകയും, പൂക്കുകയും, കായ്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വസന്തത്തിൻറെ ആ വർണ്ണക്കാഴ്ചകൾ എത്രയേറെ മനോഹരമാണ്.!

 അതുകൊണ്ട് ആ വസന്തത്തിൻറെ പേരുതന്നെയാകണം പ്രണയം !

 പ്രണയമെന്ന വാക്കിനെ വിവാഹത്തോടും, കണ്ടുമുട്ടുന്ന ഇണയോടുള്ള മധുരതരമായ വികാരവായ്പ്പായുമെല്ലാമായാണ് പലരും ഉപമിക്കുന്നത്. എന്നാൽ എന്താണ് പ്രണയം?

 അത് നിർവചനം അസാദ്ധ്യമായ ഒരു വാക്കാകണം...! കാരണം പ്രണയമെന്നത് ഒരു അനുഭവമാണ്. ഒരിക്കലും പറഞ്ഞറിയിക്കുവാൻ, കഴിയാത്തത്ര ആർദ്രവും, മധുരവുമാണത്. അതിൽ കണ്ണുനീരിൻറെ ഉപ്പുണ്ട്, സന്തോഷത്തിൻറെ മധുരമുണ്ട്, വിരഹത്തിൻറെ കയ്പ്പുണ്ട്.... ഇങ്ങിനെ എല്ലാം കൂടിക്കലർന്ന്... എല്ലാ അതിരുകളും ഭേദിച്ച് ഹൃദയം വലിയൊരു ധ്യാനാത്മകതയിലേക്കലിഞ്ഞുചേർന്ന് ഒന്നായിതീരുന്ന അനിർവചനീയമായ ഒരത്ഭുതം.!

പലപ്പോഴും ഇത്തരം വികാരങ്ങളെ പലതിലും, ചേർത്തുവെക്കുമ്പോഴാകാം , അതിന്റെ യഥാർത്ഥ സൗന്ദര്യം ഹൃദയത്തിലേയ്‌ക്കാവാഹിക്കപ്പെടുന്നത്.   അത് ഏതെങ്കിലും പാട്ടിനോടോ, കവിതയോടോ, നിലാവിനോടോ, മഞ്ഞിനോടോ, പുഴയോടോ, വ്യക്തിയോടോ. അങ്ങിനെയെന്തിനോടുമാകാം.!  ഇവിടെയെല്ലാം നമുക്ക് എവിടെയെല്ലാമോ നഷ്ട്ടപ്പെട്ടതോ, അതല്ലങ്കിൽ ചേർത്തുപിടിക്കുവാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നതോ ആയ എന്തിനൊക്കെയോ, ആവാഹിക്കുവാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോഴാണ്, ഏതെങ്കിലും ഒരു വ്യക്തിയോടോ, വസ്തുവിനോടോ എല്ലാം പ്രണയം സംഭവിക്കുന്നത്..!

പ്രണയത്തിൻറെ ഭാഷ സ്നേഹം എന്നതുമാത്രമാണ്. സ്ത്രീയെന്നോ, പുരുഷനെന്നോ , മറ്റ് ജാതിഭേദങ്ങളോ ലിംഗവ്യത്യാസങ്ങളോ, പ്രായമോ, ഭാഷയോ അങ്ങനെയൊന്നും അതിന് ബാധകമല്ല.! അതിൻറെ മൗനം പോലും അങ്ങേയറ്റം, കാവ്യാത്മകവും, സംവേദനക്ഷമവുമാണ്.

യഥാർത്ഥത്തിൽ എന്തിനോടുമുള്ള പ്രണയം, അതിരുകളില്ലാത്തതും, തീർത്തും സ്വതന്ത്രവുമായിരിക്കണം. രണ്ടുവ്യക്തികൾ തമ്മിലാണങ്കിൽ അവിടെ അവരുടെ, വ്യക്തിത്വവും, ഉയർന്ന താഴ്ച്ചകളുമെല്ലാം അപ്രസക്തമാണ്.! പരസ്പരം ഹൃദയത്തെ കൊത്തിവലിക്കുന്ന ഒരു നേർരേഖപോലെ ലോകത്തിൻറെ ഏതുകോണിലിരുന്നും അവർ ആലിംഗനം ചെയ്യുകയും സഞ്ചരിക്കുകയും ചെയ്യും അത്രയേറെ ശക്തമാണ് അതിൻറെ ഭാഷ.!

 അവിടെ താത്പര്യമെന്നത് ഒരുകുടക്കീഴിൽ പരസ്പരം ചേരുന്ന വലിയൊരു ആശ്വാസത്തിൻറെ തണലാണ്.ഒരുപാട് സമാനതകളുടേയും, നേരനുഭവങ്ങളുടേയും സംഗമസ്ഥാനവും, അതിജീവനത്തിൻറേയും, പ്രത്യാശയുടേയും അഭയകേന്ദ്രവുമാകുമത്.!

ഒരുപക്ഷേ അതുകൊണ്ടാകണം, ഒറ്റനവധി സാമൂഹ്യ മാദ്ധ്യമങ്ങളും, ഡേറ്റിംഗ് ആപ്പുകളും, നിലവിലുളള ഇക്കാലത്തും ഒരിക്കലും നേരിൽ കാണുകയോ, ഒരു വീഡിയോകോളിൻറെ പോലും പിൻബലമില്ലാതെ, അനേകം സൗഹൃദങ്ങൾ തീഷ്ണമായ പ്രണയബന്ധങ്ങളായി ഇപ്പോഴും നിലനിൽക്കുന്നത്.!

 ഏതു സൗഹൃദങ്ങളിലും, പരസ്പരം അംഗീകരിക്കുകയും, കേൾക്കുകയും ചെയ്യുകയെന്നത്, പ്രധാനമാണ്. ഏതൊരു മനുഷ്യനും ഇന്ന് അഭിമുഖീകരിക്കുന്ന ഏറ്റവും വലിയ പ്രശ്നവും, അവനെ കേൾക്കുവാനോ, അവന്റെ ഭാരം ഇറക്കിവെയ്ക്കുവാനോ ഒരിടമില്ല എന്നതു കൂടിയാണ്. വല്ലപ്പോഴും വന്ന് പെയ്തൊഴിഞ്ഞുപോകുന്ന ചില സ്നേഹത്തണലുകളാണങ്കിൽ പോലും അത് ജീവിതത്തിലുണ്ടാക്കുന്ന മാറ്റങ്ങൾ വളരെ വലുതാണ്. ഒരു ചേർത്തുപിടിക്കൽ കൊണ്ടോ, ആശ്വാസം പകരുന്ന ഒരു വാക്കുകൊണ്ടോ ആത്മഹത്യയുടെ വൻ കുരുക്കുകൾക്കുള്ളിൽ നിന്നും, രക്ഷപ്പെട്ട എത്രയേറെ മനുഷ്യ ജന്മങ്ങൾ.! ഇവിടെയെല്ലാമാണ് സ്നേഹവും, ബന്ധവും, പ്രണയവുമെല്ലാം മൂല്യവത്താകുന്നത്.!

 ആദ്യം സൂചിപ്പിച്ചപോലെതന്നെ അത് കേവലം ശാരീരികാവശ്യങ്ങൾ നിറവേറ്റാനുള്ള കുറുക്കുവഴികളോ, തന്റേത് മാത്രമെന്ന് ലോകത്തോട് ഉറക്കെ വിളിച്ചുപറയുവാനുള്ള ഒരു ഭംഗിവാക്കോ അല്ല. അത് കാലത്തേയും, ജീവിതത്തേയും വിസ്മയിപ്പിക്കുന്ന അമൂല്യവും, അദൃശ്യവുമായ ഒരു ശക്തി സ്രോതസ്സുകൂടിയാണ്. ഹിന്ദുപുരാണങ്ങളിൽ വർണ്ണിക്കുന്നതുപോലെ പ്രണയത്തിന്റെ മൂർത്തിമദ് ഭാവമായ ശ്രീകൃഷ്ണനോടുള്ള ഒടുങ്ങാത്ത സ്നേഹത്തിൻറേയും, ഭക്തിയുടെയും, പ്രണയത്തിൻറേയും ഭാവതലങ്ങളെപ്പോലെ, ഹൃദയത്തോട് നമുക്ക് എപ്പോൾ  മറ്റുള്ളവയേയും ചേർത്തു വയ്ക്കുവാൻ കഴിയുന്നുവോ, ആ നിമിഷം മുതൽ ഏതൊരു മനുഷ്യൻറെ ജൻമവും സാർത്ഥകമായി എന്നുതന്നെ പറയേണ്ടി വരും.!